Bernar PIVO[1] : “Unue, ŜliSes, estas plezuro renkonti vin… Aŭtoro nekonata kiu sentime, aŭdace konfesas : Tio estas romanaĉo. Libro unua en malbona lingvo. Bonvolu prezenti vin…”

ŜliSes : “Nu, jes ja, kia ajn vortopisanto ne forgesas ke PIVO-higiene sigelumita verko estas asekuro… Mi ne dubas pri estontaj enspezoj ! Esperinde…”

PIVO, duongrumble, kun akuzema vizaĝo, sagopafe : “Dankon, dankon… Mi esperas esti iom pli ol spezosekuro.. Ni enpaŝu la aferon, t.e, vian verkon : ‘Romanaĉo’. subtitole vi aldone asertas, por la nekomprenantoj : ‘romanmaĉo’ kaj tiel ĝi odoras… Ĉu filozofiaj, porspezaj, psikaj motivoj instigis vin al tia provoko ?” (Kial do mi invitis tiun ŜliSeson ?)

ŜliSes : “Bernardo. Ĉu vi ĝisiris la lastan paĝon… ? Mi ŝatus koni la nomon de mia murdonto…la transtempa iranto”.

Bernar PIVO : «Sinjoro PIVO, bonvolu. Ni ne kune kunis… ! ! ! Se paroli
sincere… Mi legetis kelkajn paĝojn ĉe glaso… Kaj ekdormis… Vere teda. Fuŝe elpensita, fuŝe verkita, tajperaroj, aĉa gramatiko, rakonto ne komprenebla… Inda ĝi je tia titolo. Ŝablonaj herooj, eluzitaj kontraŭknaloj kaj aliaj vortludoj. Jen mi legas : ‘la bora laboro’, ‘vivrobotaj viv-rab-otoj’ Mi ne vere komprenis la vian fadenon celitan… Ŝajne urtikoplena pado kiam paĝoj sin vokas el paĝoj kiuj sendas reen al paĝo. Tiu aŭtoro kiu rakontas pri aŭtoro murdita kiuj verkis pri aŭtoro murdita…Kion vi celis, ĉu vi mem taksas la celon atingita. Ĉu tiu verkanto nomita ŜliSes, ĉu Vi ? Ĉu plenumita la deziro ?»

ŜliSes : …«Eble… Bedaŭrinde, se ne finlegis la tuton, vi ne konos la murdontan kulpinton ! Kaj…ankaŭ mi..bedaŭrinde»

ŜliSes enkape remaĉis… La murdoto estas mi. Mi supozas ke vi iome komprenis tion- kaj esperinde mi sukcesos trovi ĝin, antaŭ la murdo mem, la aĉulon kiu aŭdacis sendi min en malvivon. Se ne sukcesas mi ŝatus lin pugni ĝis sango kiam mi en paradizo kaj li en malpa…

PIVO, haltige : «Dankon al vi.. Nun ni pritraktu la ĵusan kvindektrian romanon de sinjoro Jenreo..»

ŜliSes : Estis necesa plaĉo sinjor’ PIV’ tiu invito.. Nun kune por glaspleno, ĉu ? Antaŭen al la drinkad’

PIVO : For !

Mardon…

«Sed, Ej ! ŜliSes ! Mi televidis ĝin, ĉe PIVo…»

«Vi kulturemas, vi la ŝilatria ! Eh…»

«Ne moku vi. Jes, aperis televide, antaŭ kelkaj semajnoj. Eble iu tradukis.
Aŭtoro vendosukcesa…. ?»

La kravatulo jen ellasis kvazaŭ ĵete la glason el la manoj. Ruĝa. Grunto «Do ! Kion vi atendas ! Vizitu la eldoniston kaj demandu»..

«Ĉefo ! Temas pri memeldonaĵo ! Ja memeldonado iĝis laŭmoda. Mi mem… ‘PoEmaj poemoj’ la sekvanta estos ‘PoAmaj poemoj’. Da eldonisto ne estas… Kaj
eldoninto ja ne povas paroli plu… Sed ja ni la nomon konas ! Eĉ se nura kaŝnomo.»

La porkventra ĉefo povis nur klini kapon pieden cele al ajna rebato.. Nur repreni glason, suĉi iomon da nekonata malpermesita miksaĵo kaj ĵeti.. «Kaj ne
nomu min ĉefo… Mi estas Sinjoro Direktor’»

… «Sed…», tiu etulino ellasis plu… «Tio signifus ke eble estas rilato inter tiu
apero ĉe PIVO kaj la surpentritoj same pri pentrartistoj. Iu mikspotaĵo labirinta. Trovi kruc-punkton inter ambaŭ… Kaj same pri iu nenomita ŜliSes kiu je la
kruc… Kaj pri memeldono estas profesiuloj aŭ kvazaŭ kiuj…»

«Vi ! Mi jam diris : For ! Vi zorgu pri la porĉefa kafo kaj lokbalao. Ne diru…
Vi ! Tri kafojn, tuj ! Forbalau vin mem kaj ne ŝovu…»

… «la nazon en la sinjordirektoran vazon. Mi ne diru pri afero ekster la mia laborkampo…» Ene ŝi jam pensis : «Sendube, ‘sinjorDirektor’ posttagmeza kafo via gustos azenpise – aŭ eble, eĉ, homurine, se vi ŝatas pli-, mi zorgos pri tio…» … Post aldona «bonvolu, sinjoro alta direktista direktor’ ne tabakumi ene, inter la muroj… la leĝon vian vi respektu…Tio via tasko, ĉu ? Laŭleĝa iro…» ŝi elvaporiĝis.. Evidente ja, ŜliSes pensis, se kopii milfoje viditan televidaĵon nepre estu stulta estro, grumbla ulo porkventra, kaj iu sagaca kvazaŭa nekonato. Ni respektu la rakontofadenon ŝi pensis… aĉu ja la vortopakaĵo nomita romanaĉo …Kaj same aĉu iu ESTRO. Kaj, same evidente, ŝi cerbumu por, finfine, ricevi la dankon de ĉi tiu alta estro al la helpinto.. : ŝi, la sagaca etulino… kiu ĉe li, elmetis la taŭgajn supozojn…”

«Vi ! Eksteren, tuj ! !».

«Aĉa Kafo ! pislavaĵo !» kaj sinjor’ direktor’ kvazaŭ elvomis la tuton…

“Vi diris ? Mi ne komprenis…”

«Mi diris nenion !» elkoleris la granda estro… «Nur misvoja ensorbo… Mi preskaŭ ensorbis tiun lavaĵon en la pulmoj… Tiun ĉi….urinpotan plenon.».. Supozeble, li postvivos la noktovazan trinkon.

Jam duone endorma la suno. ŝilatria : «ĝis morgaŭ sinjor’». Iu aŭtomata responda «ĝis» eĥis..