Sur nur strato *)

    « Bonan tagon, S-ro Gemego, kiel vi fartas  ? »
    « Ne tre bone, mi dankas. »
    « Kion vi havas, do  ? »
    « Ha  ! Jen ĝuste la malagrablaĵo, mi havas nenion. »
    « Cu vi estas senlabora  ? »
    « Bedaŭrinde, jes. »
    « Kion vi faras, do  ? »
    « Nu, mi ekskursadas kun mia fianĉino. Kion alian oni povas fari tiukaze  ? »
    « Kompreneble. Kion vi atendas  ? »
    « Supozeble ŝi akuŝos en Marto venonta. »
    « Kaj la parencoj  ? »
    « Tre malbone, S-ro Litcimo, la avo mortis. »
    « Mi kompatas. Kiel li malsaniĝis  ? »
    « Li ne malsaniĝis. Li surmarŝis sur banan-ŝelon kaj frakasis al si la kranion, ankaŭ la okulvitrojn de la onklino, kiujn li ŝtelis. »
    « Kompreneble iu damninda burĝo tien metis ĝin. »
    « Kion  ? »
    « La banan-ŝelon. »
    « Kompreneble. Kiu alia manĝas bananojn  ? »
    « Kaj la patro  ? »
    « Bedaŭrinde li neniam sukcesas perlabori. »
    « Kompatindulo  ! Tamen li ŝajnas al mi kapabla kaj vigla. »
    « Guste. Sed bedaŭrinde li persistas vendi muŝkaptilojn en la vintro kaj glitkurilojn en Ia somero. »
    « Kiel domaĝe  ! Oni devus klarigi al li, ke vendante glitkurilojn en la vintro kaj muskaptilojn en la somero, eble li povus riĉiĝi. »
    « Guste tion li ne deziras, li abomenas la kapitalismon. »
« Kompreneble. De kiam li tiel persistadis ? »
    « De post la militego. Li estis puriganta sur iu strato, kiam oni sciigis, ke malamikaj flugmaŝinoj faligas bombojn en apudan kvartalon, de tiam… »
    « Kompreneble ; kaj la onklo ? »
    « Ankaŭ li ne laboras. »
    « Cu oni eksigis lin ? »
    « Ne ĝuste. Li ankoraŭ ne sukcesis sin komencigi. »
    « Kial ? »
    « Estas malfacile klarigeble. Li diras, ke ĉiufoje kiam Ii tion pripensas, li kvazaŭ ekmalsaniĝas. »
    « Tre bedaŭrinde ! Kaj pri via bopatro ? »
    « Terure. S-ro Litcimo, vi scias, kiel li kutimis pasie serĉi manĝeblajn fungojn en la arbaroj… »
    « Mi ja memoras pri tio. »
    « Nu, iutage li erare intermiksis kelkajn nemanĝeblajn kaj… la enterigo okazis lastlunde. »
    « Kiel domaĝe ! Kaj kiel fartas via frato kaj lia edzino kaj la infaneto ? »
    « Bedaŭrinde la infaneton oni lasis fali el fenestro. »
    « Kiel tio okazis ? »
    « Nu, la patro tro trinkas kaj la patrino estas tro aldonita al kokaino. »
    « Kiel domaĝe ! »
    « Jes, sed kion alian fari kiam oni estas senmonaj ? »
    « Kompreneble. Kaj kiel fartas via kuzo, la brikmetisto ? »
    « Li havis teruran sorton, S-ro Litcimo, li enfalis malmodernan necesejon. »
    « Sed via alia kuzo, la kelnero, kiam lastfoje mi renkontis lin, li ŝajnis prospera. »
    « Malbonŝance li estas en malliberejo. »
    « Tio estas la sola rimedo, per kiu oni certiĝas pri manĝaĵoj nuntempe. »
    « Sed li tre malaprobas la tieajn filmojn, S-ro Litcimo ! »
    « Kia rafinita krueleco ! Estas skandalo ! — Nu, ĝis la revido, S-ro Gemego. »
    « Pli bone diri “ Adiaŭ ”. »
« Kial ? Ĉu vi estas elmigronta ? »
    « Ne. Nur mi emas min mortigi, mi pensas, ke oni devas iel gajigi la venontan ĉapitron. Kiun metodon vi rekomendas ? »
    « Nu, ŝajnas al mi rekomendinda la lumgaso, ĝi estas malkara, kaj sendolora kaj ĝenerale oportuna, cetere tre laŭmoda nuntempe. »
    « Nu, tiukaze mi devos elekti iun alian rimedon. »
    « Kial ? »
    « Tiu estus tro etburĝa. »
    « Efektive. Mi ne pripensis pri tio. Nu, feliĉan memmortigon ! »
    « Elkoran dankon ! Bonan tagon. S-ro Litcimo. Se iam mi povos helpi vin pri memmortigo, fidu al mi. »
(lli disiĝas.)

V. V. (Bornea pirato).

*) Komparu ankaŭ la romanon «Tur-Strato 4 », kiu pritraktas la saman temon.